فارس | از بازیکن تیم تاج تا خدمت‌گزار پرمحبت روضه؛

از میادین پرهیاهوی فوتبال تا سکوت گرم پشت سماور هیأت، مسیری پر از عشق و خدمت که هر جرعه‌اش طعم شفا و روضه می‌دهد. مردی که سال‌ها نوکری در دستگاه امام حسین (ع) را بر هر عنوان دنیوی ترجیح داده و با هر استکان چای، قلب‌ها را به سوی معجزه‌ای کوچک اما عمیق می‌کشاند. داستان زندگی او، حکایتی‌ست از ایمان و نوکری بی‌ادعا.

به گزارش ایسنا، حاج سیّد مجتبی کلهر را قدیمی‌های فوتبال به‌خوبی به یاد دارند. او بازیکن اسبق تیم تاج (استقلال فعلی) بوده و پس از پیروزی انقلاب اسلامی نیز در تیم سعدآباد، با هدایت امیر حاج‌رضایی به میدان رفته است. او در کنار فوتبال، عرصه داوری را نیز تجربه کرده و تا سطح ملی در این حوزه پیش رفته است.با این همه، اکنون همه آن عناوین و موفقیت‌های ورزشی، در برابر عشق دیرین او به خدمت در دستگاه سیدالشهدا (ع) رنگ می‌بازد. عشقی که سال‌هاست در هیأت جوانان ثامن الائمه، با چای‌ریزی در مجلس امام حسین (ع) جلوه یافته و در جان او ریشه دوانده است.مردم درباره‌اش چنین می‌گویند: «فردی مهربان است، با کودکان با نهایت محبت رفتار می‌کند، از پیشکسوتان هیأت‌های قدیمی تهران به شمار می‌رود و چایی‌هایی که می‌ریزد، «امام‌حسینی» است. در چهره‌اش خشوعی است و در رفتار و گفتارش متانتی که از سال‌ها انس با هیأت و روضه حکایت دارد. قلبش با زبانش یکی است، صادق و بی‌ریاست. از دوران دبستان تاکنون که ۴۷ سال از آن روزها می‌گذرد، همواره در کنار این هیأت مانده و مسیر خدمت را بی‌وقفه ادامه داده است.»و شاید تنها یک جمله، حق مطلب را درباره‌اش ادا کند: «چای او، طعم روضه می‌دهد.»

چایی‌ریزی، فراتر از ریختن استکاندر هیأت‌ها، گاهی چایی‌ریزی، فقط ریختن استکان نیست. گاهی تمام عمرت را پای یک سماور می‌گذاری و با همان بخار و گرمای چای، زندگی می‌سازی. حاج سیّد مجتبی کلهر، از آن دست آدم‌هایی‌ست که اگر از اهالی خیابان ری بپرسی، حتماً نشانی‌اش را با لبخند می‌دهند. نه‌فقط به‌خاطر سال‌ها نوکری در هیأت جوانان ثامن الائمه، بلکه به‌خاطر دل بزرگی که پشت آن سینی چای پنهان کرده است.با او که بنشینی، صدایش بوی روضه می‌دهد، نگاهش هم. بگذارید روایت را از زبان خودش بشنوید.از استکان‌شوری تا چای‌ریزی روضهحاج سیّد مجتبی کلهر از جمله کسانی‌ست که خدمت در دستگاه امام حسین(ع) را نه از میان‌سالی و پختگی، بلکه از سال‌های کودکی آغاز کرده است. او درباره آغاز این مسیر چنین روایت می‌کند: «از هشت‌سالگی در این هیأت حضور داشتم. مدتی مسئول شستن استکان‌ها بودم. چند سالی گذشت تا اینکه حدوداً در سن هفده یا هجده سالگی، به عنوان آبدارچی هیأت مشغول شدم.»حالا که بیش از پنج دهه از آن روزهای ابتدایی گذشته، همچنان با همان آرامش، وقار و عشق قدیمی، پشت سماور ایستاده است و استکان‌ به استکان، چای روضه را با دستانی آشنا و نیتی پاک به دست عزاداران می‌سپارد.این پیرغلام دستگاه امام حسین (ع) می‌گوید: «فعالیت خود را از همان ابتدا در هیأت جوانان ثامن الائمه، واقع در منطقه ۱۲، خیابان ری آغاز کردم. امروز در سن ۶۷ سالگی، همچنان افتخار خدمت در این دستگاه مقدس را دارم و تا آخر عمر، خود را وقف این راه خواهم دانست.»

نوکری؛ مقامی فراتر از افتخاربسیاری از خادمان حسینی، خدمت در دستگاه امام حسین (ع) را افتخار می‌دانند؛ اما برای حاج سیّد مجتبی کلهر، این واژه، حق مطلب را ادا نمی‌کند. از نگاه او، نوکری در این مسیر، صرفاً یک افتخار نیست، بلکه مقامی معنوی و موهبتی الهی‌ست که با هیچ جایگاه دنیوی قابل مقایسه نیست.او می‌گوید: «نوکری امام حسین از افتخارم خیلی بالاتر است. این خدمت، چیزی نیست که بتوان با مقام، شهرت یا عنوانی زمینی سنجید. انسان اگر یک بار طعم این نوکری را با جان بچشد، دیگر حاضر نیست آن را با هیچ چیز دیگری در دنیا عوض کند.»چای اینجا طعم دیگری دارداز او درباره خاطره‌ای متفاوت و ماندگار در سال‌های خدمتش می‌پرسیم. با آرامش و وقاری خاص، چنین پاسخ می‌دهد: «در این سال‌ها، افراد زیادی به هیأت می‌آمدند که ما آن‌ها را نمی‌شناختیم. برخی از ایشان با صراحت می‌گفتند: ما غذایمان را جای دیگری صرف می‌کنیم، اما چایمان را حتماً می‌آییم اینجا می‌نوشیم، چون چای اینجا چیز دیگری‌ست.»سپس خاطره‌ای را نقل می‌کند که برای بسیاری ممکن است شگفت‌انگیز باشد، اما برای او حقیقتی روشن و باورپذیر است: «در طول این سال‌ها، یکی دو نفر بودند که به‌صراحت گفتند از چای این هیأت شفا گرفته‌اند. خودِ ماجرای شفا را به ناظم هیأت منتقل کردند و گفتند که پس از نوشیدن چای این مجلس، بهبودی در حال آن‌ها ایجاد شده است.»دل از این خانه نبندیداز تأثیر این سال‌ها خدمت در زندگی‌اش که می‌پرسیم، با قاطعیت پاسخ می‌دهد: «صد درصد تأثیر داشته است. کسی که در خانه امام حسین (ع) بزرگ شده باشد، نوع دیگری به زندگی نگاه می‌کند. بسیاری از پیچ‌های دشوار زندگی‌ام، به برکت همین هیأت و خدمت در آن، هموار شده است.»

و هنگامی که از او می‌خواهیم توصیه‌ای به نسل جوان داشته باشد، جمله‌ای کوتاه اما عمیق بر زبان می‌آورد و می‌گوید: «درِ خانه امام حسین و اهل‌بیت (ع) را رها نکنید. هر کس دلش را به این دستگاه ببندد، بی‌نصیب نمی‌ماند. حتی اگر سهمش تنها در دست گرفتن یک سینی چای باشد، باز هم اثر آن در زندگی‌اش هویدا خواهد شد.»