کارشناس: حجت‌الاسلام شیخ حسین انصاریان پاسخ می‌دهد

تسبيح در لغت به معنى تنزيه از نقايص است. در حقیقت هر گاه موجودى را از نقايص و عيوب، تنزيه و تقديس  کنیم آن را تسبيح گفته‌‏ايم.

تسبيح در لغت به معنى تنزيه از نقايص است. در حقیقت هر گاه موجودى را از نقايص و عيوب، تنزيه و تقديس  کنیم آن را تسبيح گفته‌‏ايم.درباره تسبیح موجودات چند نظریه وجود دارد.

نخست: مقصود از تسبيح همان خضوع تكوينى هر موجودى در برابر فرمان و اراده الهى است و سراسر هستى در برابر اراده و مشيّت خداوند خاضع بوده و در پذيرش وجود و پيروى از قوانينى كه خداوند براى آن‏ها تعيين کرده مطيع و تسليم هستند.

دوم: مراد از تسبيح موجودات اين است كه نظم و نظام شگفت‏انگيز هر موجودى با رمز و اتقانى كه در ساختمان آن‏ها به كار رفته ، شاهد و گواه بر قدرت بى نهايت، عقل، شعور و حكمت بى پايان سازنده او است سازمان دقيق اسرار پيچيده هر موجودى همان طور كه بر وجود صانع خود گواهى مى‏دهد به زبان تكوينى گواهى مى‏دهد كه خالق آن دانا و توانا است و از هر نوع عجز و جهل مبرا و منزه است.بنابراين بايد قبول كرد كه ساختمان و نظم اين عالم هستى نشان می دهد که خالق آن از هر گونه نقص و عيبى مبرا است.

سوم: اين نظريّه مربوط به فيلسوف گرامى اسلام مرحوم‏صدرالمتألّهين است. ایشان معتقد بودند تمام موجودات جهان از روى علم و شعور و درك و آگاهى به حمد و ثنا و تسبيح و تنزيه خداوند بزرگ مشغولند و هر موجودى در هر پايه‏اى از وجود و هستی به همان اندازه به خالق و آفريدگار خود علم و آگاهى دارد و او را از اين طريق حمد و ثنا مى‏گويد و از نقايص و عيوب تنزيه مى‏كند.