قلم‌ها گريستند

ما را به درد و داغ بزرگی دچار کرد

آخر قطار عشق تو را هم سوار کرد

آه از خبر که تلخ‌تر از زهر مار بود

جان را به کامِ پیکرمان ناگوار کرد

حالا چگونه می‌شود این سیل اشک را

با آستین صبر و تحمل مهار کرد؟

خوشبخت آن که مثل تو بر خوان روزگار

اندوه خورد و شکر خداوندگار کرد

دارند در تمام جهان نقل می‌کنند

رازی که خون پرده‌درت آشکار کرد

پاداش کار خادم سلطان «شهادت» است

«مُزد آن گرفت جان برادر که کار کرد»

سورنا جوکار

چه داغی نشاندی به قلب بهاران

به کوه و به دشت و به رود و به باران

 تو رفتی و گنجشکها شروه خوانند

برای یتیمی امیدواران

به باران به طوفان، به برف و به بوران

نشد سرد داغ دل داغداران

زمین در تلاطم که آیینه شد گم

زمان بیقرار از تب بیقراران

صدایت زدند از افقهای دلخون

به پژواک نقاره ها کوهساران

تو را در قراری که با آهوان است

چه پیمان و رازی است در بیشه زاران؟

تو را عزم تا قله رفتن به سر بود

نفسهات در قله شد یادگاران

تو ققنوس نام آور قله هایی

بسوز و بپا خیز چون سربداران

بیا و دوباره بده دست یاری

به دستان خالی به چشم انتظاران

بیا تا چو دیروزها قرص باشد

به لبخند تو قلب خدمتگزاران

که زود است این ناگهان پر کشیدن

دریغا نبیند تو را روزگاران

مرا آرزوییست در راه فردا

که ای کاش همچون تو باشند یاران

ملیحه رجائی

رود بود و بی قرار خستگی نمی شناخت
اهل کار بود و کار خستگی نمیشناخت 

مرد بود و دائما در نبرد تن به تن
در میان کارزار خستگی نمیشناخت 

او زپا نمی نشست، تا که کم شود غمِ 
مردمان این دیار خستگی نمی شناخت 

آبشار و سر به زیر مثلِ چشمه ها زلال
کوه بود و استوار خستگی نمی شناخت
 
در هجوم هجمه ها در کمین کینه ها
همچنان امیدوار خستگی نمی شناحت

گرچه جاده غرقِ مه یا که راه پر گره
یا که جاده پر غبار خستگی نمی شناخت 

رهبرت نوشته است که رییسی عزیز
این دلیرِ سربه دار خستگی نمیشناخت

سیدعلی نقیب

تو را باد و بوران و مه‌ می‌شناسند
تو را مردم‌ کوره ده می‌شناسند

تو از جنس میز ریاست نبودی 
تو اهل هوای سیاست نبودی 

تو را باید آن سوی این‌ماجرا دید 
تو را باید از بند دنیا رها دید 

کتاب خدا روی دستت، کجایی!
تو در کفر مطلق،صدای خدایی

چه تصویر خوبی است از قدرت دین‌
نماز تو در گوشه ای از "کرملین"

تو رنگ دیانت زدی بر سیاست
سکوتت شده پاسخ هر اهانت

تو گفتی که یک‌ سینه اسرار داری 
بمیرم‌...دلی مثل "سردار"داری 

امید همه شاخه های شکسته!
صدای بلند گلو های خسته!

چراغ فروزان شبهای میهن !
از امروز در فکر فردای میهن!

اگرچه دلت زخمی از ناسزا بود
پناه‌تو آغوش گرم‌"رضا"بود

چه‌گفتی تو‌در لحظه های عبادت
چه خواندی مگر، جز دعای شهادت؟!

ببین دسته های عزادار خود را 
ببین‌باز هم رای بسیار خود را 

کجا دیده دنیا چنین‌ ازدحامی 
چنان افتخاری،چنین احترامی!

غمت ابتدای حضوری دوباره ست
سرآغاز زیبای شوری دوباره ست 

برو خاطرت جمع باشد شهیدم!
دوباره تویی انتخاب جدیدم...

عاطفه خرّمی

تو مطلع یک هوای تازه، تو مقصد یک مسیر بودی
خلاصه‌ی هر چه بود و باید، تو وعده‌ای ناگزیر بودی

تجسم سادگی، صداقت، خلوص، آرامش، استقامت
تولد یک امید دیگر، تو آرزویی نمیر بودی

شبیه دریا پر از تلاطم، شبیه صحرا پر از تکلم
شبیه طوفان، شبیه باران، شبیه نه! بی‌نظیر بودی

به گوش باغ و درخت و جنگل، پیام یک رویش دوباره 
به دیده‌ی انتظار مردم، تو چشمه‌ای در کویر بودی

خوشا چنین روز و شب دویدن، به حال بی‌دست‌وپا رسیدن
تو مرد میدان جان‌فشانی، به راه خدمت دلیر بودی

تو یادگار که‌ای؟ رجایی؟ بهشتی روزگار مایی 
به هر دلی از تو ردّپایی! ظهور خیر کثیر بودی

تو سوختی در خودت بدانسان که خانه‌ی من شود گلستان
به لطف خورشید در خراسان چقدر روشن‌ضمیر بودی

تو خاکی و همنشین مردم، تو محرمی، تو امین مردم
امید مردم یقین مردم، امیر بودی، کبیر بودی

نگاهت از اشک روضه‌ها تر، ز چشمه‌ی روضه‌ی رضا تر
ز مرز جغرافیا فراتر نگاه کردی، بصیر بودی

مدیرِ بی دفتر جهادی، مجاهد جنگ اقتصادی
تو خون سرخی که با شهادت تداوم این مسیر بودی

تو زنده‌ای زنده و نمیرا که با نگاه صبور و گیرا 
شکایت هر که را پذیرا؛ که خستگی‌ناپذیر بودی

دلیل امروز و راه فردا، شهید زهد و مثال تقوا
نمادی از سربلندی ما، که قله‌ای سربه‌زیر بودی

چقدر سید فروتنی تو، بمان که سرباز میهنی تو!
چه زود بی‌تاب رفتنی تو، دریغ... ای‌کاش دیر بودی!

علی داودی

چشم بستی کم و زیادت را
از رضا خواستی شهادت را

خادمش بوده‌ای و اکنون او
می‌دهد مزد این ارادت را

شب میلاد خود امام رضا
هدیه داده به تو شهادت را

تو مقیم رضا شدی و مَلک
می‌برد رشک این سعادت را

سید قوم، خادم قوم است
این‌چنین خواستی سیادت را

تا خود صبح خفته‌ای، چه عجب!
دیده‌ایم از تو خرق عادت را 

سجده در خون، قیام در آتش
ای بنازم چنین عبادت را

از دل آتش ای خلیل‌سرشت!
باز کردی تو جاده‌ای به بهشت

سیدی از تبار ابراهیم
از گُل شعله‌ها ندارد بیم

در ره خدمت به خلق این بار
رفته‌ای تا کدام شهر و دیار؟

تا کجا رفتی؟ این چه طوفانی‌ست!
رد پای تو نیز پیدا نیست

آه پیدا شدی، دلم گم شد
با تو راهی مشهد و قم شد

زینت دوش مردمت شده‌ای
زائر حج چندمت شده‌ای؟

می‌روی روی دوش رود عزا 
تا به دریای بی‌کران رضا

ای شهید رضا! خداحافظ 
غم بشکوه ما! خداحافظ 

ای دل! ای دل! چقدر بی‌تابی؟
چشم من! تا به کی نمی‌خوابی؟

دل من! پای‌بست ساقی باش
برخی چشم مست ساقی باش

از شکست سبو مکن فریاد 
که سر خم می سلامت باد

در رهش بند ننگ و نام نه‌ایم
در غمش سوختیم، خام نه‌ایم

کاسه خونی که در رگ و پی ماست
به ره رهبری هدیه‌ی ماست

محمود حبیبی کسبی

خلقش رضوی بود و مرامش علوی بود
زان روی، در این حادثه ها هیچ نفرسود

محبوب خدا گشت و دلِ مردم ایران
شد نرم ،به سمت وی و در خاطره آسود

العزةُ لِلٌه همین است و جز این نیست
دیدیم به چشم، آنچه خداوند بفرمود

ای سید مظلوم، چو پروانه پریدی
در نزد خدا، خاطر زیبای تو آسود

رفتی و شدی، عاملِ وحدت ،ولی افسوس
اینگونه سفر کردنِ چالاک، چرا زود

ای شمع ،دگر لشکر پروانه غریب است
در غربتِ آن خادمِ ملت، چه کنی دود...

امیر عاملی

آی تاریخ مصیبت دیده از دژخیم ها
ای دل خونین و باران خورده ی تقویم ها

آی ای جغرافیا ، ای رودها ، ای دشت ها 
ای سپاه صخره های سخت ، ای اقلیم ها

ماه دنبال کسی می گردد اینجا نیمه شب
مه ولی دارد برای کوه ها ، تصمیم ها...

بادهای سرد کوهستان کمی آرامتر...!
می‌تپد نامی معطر از دل بیسیم ها

وقت پرواز است ای دنیا ، ببین ققنوس را
از شهادت گونه مردن ها ، نمی‌ترسیم ها

ای تبر آماده شو ، تاریخ هم فهمیده است
هست پایانش شهادت راه ابراهیم ها

ماهرخ درستی