واکنش شعرای آئینی زنجانی به شهادت حجت الاسلام رئیسی و همراهانش

به گزارش روابط عمومی سازمان تبلیغات اسلامی، در زنجان، جمعی از شعرای زنجانی در واکنش به شهادت حجت الاسلام رئیسی اشعاری سرودند و یاد وی و همراهانش را گرامی داشتند.

«شعر استاد حاج ولی‌اله کلامی زنجانی تقدیم به روح بلند وزیر امور خارجه»

از وزیرانِ سرآمد بود عبداللهیان

مورد الطاف بیحد بود عبداللهیان

نام زیبایش حسین و ذکر لبهایش حسین

حامی دین محمد بود عبداللهیان

نقش او در نقشه بین‌الملل خیرالعمل

در ره ارشاد و ارشد بود عبداللهیان

سرو قامت پاک نیت با شهامت متقی

صاحب اوصاف سرمد بود عبداللهیان

مرد میدان سیاست در امور خارجه

لایق این پست و مسند بود عبداللهیان

تا منای معرفت همراه ابراهیم رفت

چون ذبیح الله، مؤید بود عبداللهیان

با سلیمانی هم آوا با رئیسی همسفر

قاصد مقصود و مقصد بود عبداللهیان

آن نگهبان حرم پوشیده بود احرام عشق

در حریم قدس و مشهد بود عبداللهیان

تشنه شهد شه‌ادت جام وصلت سرکشید

جرعه نوش بزم ایزد بود عبداللهیان

رحمت و رضوان حق بر این وزیر هوشیار

پیش سیل توطئه سد بود عبداللهیان

«شعری از رضا اسمخانی در پی شهادت رئیس جمهور و همراهانش»

در آسمان مه آلود پوشید باران تنت را

پنهان شدی و ندیدم تصویر جان کندنت را

در واپسین لحظه‌ها هم رد تو را می‌گرفتم

تا بشنوم زیرباران نجوای شورافکنت را

جز یک تن پاره پاره از تو نشانی نمانده

آتش به جانت نشسته سوزانده پیراهنت را

وقتی که از من گذشتی دستی تکان دادی و من

هرگز نفهمیدم افسوس معنای خندیدنت را

قرآن و آیینه و گل چشم انتظار تو بودند

تو رفتی و کندم آخر در سینه‌ام مدفنت را

«شعری از ناصر اسماعیلی در پی شهادت رئیس‌جمهور و همراهانش»

خیمه در قلب وطن زد کوهی از اندوه و غم

تازه شد «باز این چه شورش» در زبان محتشم

لذت شیرین آن شب بار بست از کام ها

حامل پیغام تلخی بود باد صبحدم

ماه در مه شعله‌ور شد از نفس افتاد، آه

آسمان تب‌ریز شد بارید باران‌های غم

با رضا جان بود و لبخند رضایت را گرفت

خادمی که خانه‌اش را یافت در کنج حرم

بال زد با نغمه‌ی إِنّا اِلَیْهِ راجِعُون

پر کشید از این اسارت تا رهایی تا ارم

یک مجاهد بود ابراهیمی از نسل خلیل

بود یاران خدومی نیز با او هم قدم

داغ در دل، سوگوار لاله‌های پرپرند

یاس‌ها با چشم نم، احساس‌ها با قد خم

می‌رسد قصه به سر انگار در گودال باز...

کلمه‌ها در خون شناور شعر می‌ریزد به‌هم

«شعری از امیر سلیمانی در پی شهادت رئیس جمهور»

شیعه باید مثل مولای خودش بی‌سر بمیرد

جز شهادت نیست راهی تا بر این باور بمیرد

ارباً اربا آرمان ماست شیعه باید از شوق

ذکر یا حیدر بگیرد این چنین محشر بمیرد

راه باز است و بیاید آنکه آخر می‌تواند

دور از یاران بماند یا که بی‌سنگر بمیرد

شیعه تیغ بی نیام است و دگر فرقی ندارد

در مصاف یک نفر یا اینکه یک لشگر بمیرد

ای خوشا این گونه در میدان خدمت جان سپردن

حیف اگر که شیعه با بیماری و بستر بمیرد

انتخابش چیست حالا؟ آنکه دلداده است و عاشق

یا شهادت را ببیند یا که سر آخر بمیرد