تعزیه نماد واقعی و عینی یک روضه است

به گزارش روابط عمومی سازمان تبلیغات اسلامی،  داوود فتحعلی‌بیگی در نشست تخصصی «تعزیه تئاتر روایی» با حضور اساتید و پیشکسوتان تعزیه زنجان با بیان اینکه ادبیات تعزیه بسیار غنی بوده و نزدیک به فهم عامه مردم است، گفت: این نوع ادبیات به اندازه کافی وسعت لازم را دارد اما متأسفانه ما شرایط بهره‌برداری از این هنر را به اندازه کافی فراهم نکردیم و این بزرگ‌ترین مشکل ما است.

وی اظهار کرد: وقتی دانشکده‌های هنری کشور از جمله دانشکده هنرهای زیبا در رشته تئاتر اقدام به حذف دو واحد درس آشنایی با تعزیه می‌کند، بی‌تردید هیچ امیدی نمی‌توان به این داشت که جوانان بتوانند نسبت به هنر عاشورایی تعلق خاطری داشته باشند.

کارگردان و بازیگر پیشکسوت تئاتر و سینما با ابراز تأسف از اینکه رسانه‌ها به ویژه رسانه ملی از ارائه آثار فاخر شبیه‌خوانی پرهیز کرده و این یکی دیگر از مشکلاتی است که هنر تعزیه‌خوانی با آن دست به گریبان بوده است، ادامه داد: علاوه بر این در بسیاری از موارد نیز هنوز شاهد مخالفت عده‌ای با هنر شبیه‌خوانی هستیم؛ چرا که دغدغه این افراد جذب شدن مردم به این هنر است و تمایل ندارند چنین اتفاقی رخ دهد.

وی با یادآوری اینکه یکی از برجسته‌ترین هنرهای شبیه‌خوانی در این است که در دستان شبیه‌خوان ادواتی را مشاهده و مخاطبان از نزدیک شاهد جدال تن به تن هستند و سپس اتمام حجت شده و آنگاه مقوله شهادت رخ می‌دهد، تصریح کرد: این در حالی است که متأسفانه در اغلب مدیحه‌سرایی‌ها به ویژه در سال‌های اخیر شاهد ارائه مدیحه با اشعار بسیار سست و ضعیفی هستیم.

فتحعلی‌بیگی عنوان کرد: تعزیه خود نمود واقعی و عینی یک روضه بوده و تلاش می‌کند تا جوان امروز به به شعور حسینی دست یابد.

استاد تعزیه‌خوانی گفت: متأسفانه امروز مشاهده می‌کنیم که اغلب مجالسی که در رثای امام حسین (ع) برگزار می‌شود، فاقد ویژگی‌های بارز قیام عاشورا است.

وی با بیان اینکه بشر در طول تاریخ همواره به دنبال عدالت‌خواهی بوده است، اضافه کرد: زمانی که امام حسین (ع) را مظهر عدالت‌خواهی می‌دانیم، پس چرا جوانان در چنین مجالسی حضور پررنگی ندارند، زیرا در این مجالس، ویژگی بارز قیام عاشورا را مشاهده نمی‌کنند.

این استاد تعزیه‌خوانی خاطرنشان کرد: باید در برنامه مسئولان موضوع تعزیه‌خوانی در شأن آن وجود داشته باشد که در گام اول می‌توان نسبت به ایجاد مرکز ملی نمایش‌های آئینی و سنتی اقدام و در حوزه پژوهش، آموزش و آفرینش فعالیت کرد اما متأسفانه این مقوله تا به امروز برای هیچکدام از نهادهای فرهنگی اهمیتی نداشته است.