تقریظ رهبر معظم انقلاب برکتاب عصر‌های کریسکان، بهترین بازخورد کتاب‌هایم بوده است

به گزارش روابط عمومی سازمان تبلیغات اسلامی،«برده‌سور» عنوان جدیدترین کتاب« کیانوش گلزار راغب» است که بعد از «شنام» و «عصر‌های کریسکان» به عنوان آخرین کتاب این سه‌گانه، وارد بازار نشر شده است. این کتاب در ادامه فضای دو اثر قبلی روایت داستانی را از بخشی از جنایات کومله در کردستان ارائه می‌‎دهد. راوی اصلی این کتاب «یدالله خدادادمطلق» و یکی از هم زندانی‌های این نویسنده است. خدادادمطلق که معلم بوده است، مهرماه ۵۹ توسط گروهک ضد انقلاب کومله اسیر می‌شود و این کتاب ۳۰ ماه دوران اسارت او را شرح می‌دهد. راوی این کتاب تنها بازمانده از یک جمع هشت نفری است که در همان زمان گرفتار کومله‌ها شده بودند. خداداد‌مطلق خاطرات و روایت‌های شنیدنی زیادی از آن روز‌ها دارد که گلزار‌راغب آن‌ها را به شکل خواندنی جمع‌آوری کرده و نوشته است. ناگفته نماند که اسم این کتاب برگرفته از منطقه «برده‌سور» در شمال غرب سردشت و نزدیک مرز عراق است که زمانی محل استقرار نیرو‌های ضدانقلاب بود. گفتگوی ما را بخوانید.
............
چی شد تصمیم به نوشتن این کتاب‌ها گرفتید؟
دوره‌ای بود که خانه نشین شدم و علاقه‌ای به کار نداشتم، آن روز‌ها مدام خاطراتم را مرور می‌کردم، یکی از دوستان همرزمم به من پیشنهاد داد که چرا خاطراتت را نمی‌نویسی؟ و این حرف به من انگیزه داد که خاطراتم را بنویسم که نتیجه‌اش کتاب‌های سه‌گانه‌ام شد که اولی شنام خاطرات خودم از زندان کومله است و دومی عصر‌های کریسکان که خاطرات خودم و حمید سعید‌زاده است وسومی برده سور، ماجرای زندان برده سوراست که فرار توسط ۸ نفر از دوستان ما اتفاق می‌افتد. «ابراهیم علی اکبرلو» فرمانده گردان ۱۹۲ تیپ ۶۵نوهه، و سه پاسدار و بسیجی وچهار معلم در اتاقی زندانی و منتظر اعدام بودند و از آن اتاق فرار می‌کنند. کتاب برده سورحول محور سرگذشت این ۸ نفر است که متأسفانه در این راه به شهادت می‌رسند و تنها یکنفر باقی می‌ماند که آقای یدالله خداداد مطلق ایت. خداداد مطلق معلمی از قم بوده است، وقتی کردستان با کمبود نیرو مواجه شده بود به مراه علی محمد بیاتی از قم راهی کردستان می‌شوند و در همان هفته اول کمین می‌خورند و اسیر می‌شوند،. کتاب برده سوز خاطرات ۳۰ ماه اسارت اقای مطلق و جریان فرار و سرنوشت این هاست.
چقدر طول کشید کتاب برده سور را به رشته تحریر در‌آورید؟
چون خودم بخشی از خاطرات بودم بیشتر موقعیت و فضا آن‌ها در ذهنم بود و در چهل سال گذشته همیشه خاطرات را مرور می‌کردم و بخشی را هم در طول اسارت خودم شنیده بودم، ولی منتظر بودم تا شرایط راوی مناسب شود، مدتی هم به‌ایشان دسترسی نداشتم- یعنی تلفنی از‌ایشان نداشتم- تا اینکه سال گذشته به لطف تقریظ مقام معظم رهبری برکتاب عصر‌های کریسکان که فرمودند خاطرات کردستان ارزشمند است، با این تقریظ به ما تکلیف شد که به ادامه کار بپردازیم، در همان چند ماه توانستم ۸ ساعت مصاحبه تلفنی بگیرم و الحمدالله در یکماه و نیم کار جمع شد و تحویل آقای سرهنگی دادم.
قبول دارید که یکی ا زدلایلی که این کتاب مورد استقبال خوب قرار گرفته این است که این خاطرات را خود شما لمس کرده‌اید؟
قطعاً بی‌ربط نبوده و خدارا شاکرم که کتاب‌ها مورد توجه واقع شده است. قطعاً حضور خودم در اتفاق خیلی نقش دارد چون من با آن محیط و جو پر استرس زندان و شکنجه‌های روحی و جسمانی آشنا بودم.
کتاب‌هایی از این دست و بیان این خاطرات برای نسلی که این‌ها را ندیده چقدرمی تواند مؤثر باشد؟
خاطرات بخشی از تاریخ ما هستند، با بیان گذشته و تاریخ و جان فشانی‌هایمان عزیزانمان در راه اسلام و حفظ کیان اسلامی هم دچار عزت و افتخار و غرور می‌شویم و هم این‌ها ما را در برابر حوادث آینده بیمه می‌کند. مضاف بر این از بعد تاریخی حتی ادبی و داستانی و هنر انقلاب کمک می‌کند. من نگاه دیگری به موضوع دارم، خاطرات کردستان خاطرات زنده‌ای است، ما هنوز با اثرات و تبعات آن خاطرات مواجه هستیم. افرادی که از آن‌ها خاطره می‌گوییم زنده هستند بخشی از آن‌ها داخل کشور هستند، برخی دیگر خارج، جنایاتی که انجام دادند، نوعی جنایات جنگی بوده که یک اسیر که هیچ دفاعی از خودش ندارد و جان و حیثیت و شخصیت محترم شمرده بشود، حتی بر اساس قانون بشر و کنوانسیون ژنو حتی اسیری که در میدان جنگ هم اسارت گرفته می‌شود حق کشتنش را ندارند. متأسفانه کوموله‌ها دست به جنایت جنگی زدند و افراد بی‌گناه، افرادی که برای خدمت به کردستان می‌رفتند و نظامی هم نبودند و جهادگر بودند این‌ها را بی‌دلیل اعدام کردند. گروهک‌های ضد انقلاب مرتکب جنایات جنگی شدند و هنوز پیکراین افراد به دست ما نرسیده است. ۴۰ سال است خانواده این عزیزان منتظر هستند یک خبر موثق از شهیدشان کسب کنند یا پیکرش را پیدا کنند.
قشنگ‌ترین یا سخت‌تر