عکس‌هایی ماندگار از فلسطین

به گزارش روابط عمومی سازمان تبلیغات اسلامی، کتاب «چشم بیت لحم» نوشتهٔ ابراهیم نصرالله و ترجمهٔ سیدحمیدرضا مهاجرانی می‌باشد و انتشارات امیرکبیر آن را به چاپ رسانده است.

«چشم بیت لحم (سیرة عین)» دومین جلد از «سه‌گانه‌ٔ ناقوس»، نوشتهٔ ابراهیم نصرالله است. نویسنده در این اثر به یکی از مهم‌ترین رویدادهای تاریخ فلسطین پرداخته است. این رمان، با زبانی شیوا و روایی، زندگی «کریمه عبود» را به تصویر می‌کشد؛ زنی که با دوربینش به سلاحی قدرتمند علیه اشغالگران تبدیل شد. کتاب «چشم بیت‌لحم» تنها یک رمان نیست، بلکه یک سند تاریخی است که اهمیت هنر و ادبیات در ثبت وقایع و مبارزات ملت‌ها را نمایان می‌کند.

ابراهیم نصرالله در سال ۱۹۵۴ در خانواده‌ای فلسطینی متولد شد. او که نویسنده‌ای برندهٔ جایزهٔ بوکر عربی در سال ۲۰۱۸ است، در سال ۱۹۴۸ بود که از سرزمین خود (فلسطین) بیرون رانده شد. این نویسنده دوران کودکی و جوانی خود را در اردوگاه پناهندگان در اردن گذراند و فعالیت خود را به‌عنوان معلم در عربستان سعودی آغاز کرد. او بیش از ۱۰ مجموعه شعر و بیش از ۲۰ رمان و چندین کتاب دیگر منتشر کرده است. ابراهیم نصرالله از قله‌های ادبیات عرب خوانده شده است. با وجود فعالیت‌های او در زمینه‌های مختلف هنری از‌جمله عکاسی، نقاشی و نقد، او را با مهارت داستان‌نویسی‌اش می‌شناسند؛ همچنین او برای نگارش رمان «جنگ دوم سگ» موفق به دریافت جایزهٔ بوکر عربی شده است. حضور و نفوذ تجربه‌های زیسته در نوشته‌های ابراهیم نصرالله، رنگ واقعیت و باورپذیری آثارش را برجسته می‌کند. این نویسنده از رمان به‌عنوان ابزاری برای بیان درد و رنج‌ها سود می‌برد. مهارت در سرودن شعر و آگاهی از دنیای سینما به‌ کمک نصرالله آمده تا در انتقال و بیان درد و رنج به‌خوبی عمل کند. بسیاری منتقدان، ادبیات مقاومت فلسطین را اصلی‌ترین درون‌مایهٔ آثار ابراهیم نصرالله می‌دانند، اما او در به تصویرکشیدن مسائل انسانی از بعدی فلسفی مهارت بسیاری از خود نشان داده است. آگاهی از مسائل اجتماعی و فرهنگی جهان عرب و قلم ساده و روانش در ترکیب با تکنیک‌های داستان‌نویسی، او را به نویسنده‌ای منحصربه‌فرد تبدیل کرده است. رمان «تراژدی یک داستان‌نویس» یکی از آثار او است.

بخشی از کتاب چشم بیت لحم

با آنکه کریمه شش ساله بود که برادرش «نجیب » فوت کرد اما همواره اصرار داشت او را در یاد و خاطرش زنده نگه دارد. مدام به یاد فر یادها و دردهایش قبل از آنکه بمیرد می افتاد. زنده نگه داشتن آن خاطرهٔ تلخ زایشگر شیون های بسیاری می شد که مثل خار دیوارهٔ روحش را می خُلید. کریمه نمی توانست توی صورت آنانی که دوست شان داشت نگاه کند چون همیشه ترس از آن داشت که مبادا آن ها را هم از دست بدهد... .