چهار گفتار پیرامون «مسجدِ ما»

به گزارش پایگاه نهضت؛ مسجد در فرهنگ اهل بیت(ع) مهمان‌خانه خدا در زمین، جایگاه نزول خیرات و برکات آسمانی، خانه آگاهی و عبادت، عشق و محبت، صفا و صمیمیت، ایثار و رحمت، تجلی‌گاه بهشت در زمین و تفریح‌گاه موحّدان است. پیامبر اکرم(ص)، در اولین قدم برای تشکیل حکومت اسلامی، مسجد النبی را در مدینه پایه‌گذاری کرد که نخستین پایگاه علمی، سیاسی، اجتماعی و حکومتی اسلام به شمار آمد و به عنوان مرکز آموزش معارف اسلامی و انسان ‌سازی و مرکز حکومت و سیاست‌گذاری شناخته شد. در ادامه بخش های از سخنرانی حجت الاسلام و المسلمین پاکباز در سلسله جلسات مدیریت فرهنگی قابل ملاحظه است.

تو پارک کردی؛ او به تو می‌زند!

امام (ره) فرمود: «مساجد سنگر هستند.»  خب طبیعی است کسی که از سنگر بیرون برود، تیر می‌خورد. خب اگه کسی سوال کنند:«به مسجد نمی‌خواهم بیایم، اما می‌خواهم آدم خوبی باشم؛ چه اشکالی دارد؟» عقلاً حرف درستی است، اما واقعیت ندارد. از مسجد که بیرون آمد، افکارش عوض می‌شوند، دوستانش عوض می‌شوند. ذره ذره خراب می‌شود. آن حرف عقلاً درست است، اما عملاً این‌طور نمی‌شود! جایی نیست که به آن پناه ببرد، هنوز هم که انسان کامل نشده و ضعیف است. لذا از مسجد که بیرون می‌رود، یک تیر به چشمش، یک تیر به گوشش، دوستانش خراب می‌شوند، افکارش خراب می‌شود، به خوبها سوءظن پیدا می‌کند، به بدها حسن‌ظن پیدا می‌کند، و منحرف می‌شود! جو غالب، مدل آدم‌ها، شوخی‌ها، و... خیلی فرق می‌کند. ما الآن در جنگ فرهنگی هستیم؛ حتی اگر بی‌حرکت هم باشی، دشمن رهایت نمی‌کند. تو پارک کردی، او به تو می‌زند!«جمهوری اسلامی باید همه چیزش اسلامی باشد. این مساجد سنگرهای اسلام است. محراب محل حرب است. اینها سنگرند برای اسلام. حفظ کنید اینها را»[1]

بچه‌های خوبِ ناقص!

شخصی مشغول به انجام یک کار خوب است؛ مثلاً در بسیج یا انجمن اسلامی (مدرسه، دانشگاه، اداره، و...) فعالیت می‌کند. آیا این فعالیتِ خوب، او را از "مسجد" مستغنی می‌کند؟ نه. آن شخصی که [مثلاً] در بسیج فعالیت می‌کند، اما مسجدی نیست، (مثلاً بسیج مدرسه، بسیج دانشگاه، بسیج ادارات، و...) قطعاً با بچه‌های مسجدی فرق می‌کند. ما در جبهه هم می‌دیدیم که فرمانده ای مسجدی است و فرمانده ای غیر مسجدی، در حالی که هر دو آمده‌ بودند تا جانشان را بدهند، با هم از زمین تا آسمان فرق می‌کردند. [آن نفر دومی که مسجدی نیست،] دارد کارهای خوبی می‌کند، اما تمام نیست، سیر و  سلوکِ رشدش ناقص است، چون مسجدی نیست. اینکه خود مسجد ممکن است کمبودها و مشکلاتی داشته باشد بحثی دیگر است، اما معنایش این نیست که پس به مسجد نرویم. امام خامنه‌ای:《در مسجد انواع عبادات هست. از جمله آن عبادات، تفکّر است که « تفکّر  ساعه خیر من عباده سنه »، یا در بعضی از روایات است که «من عباده اربعین سنه»، یا «سبعین سنه » - البته فکر کردن درست - افرادِ مسجد برو، این فکر را به وسیله شنیدن سخنان عالم دین و فقیه به دست می‌آورند... بنابراین باید قدر مساجد را دانست. باید در مساجد حضور پیدا کرد.》 ۱۳۷۵/۱۰/۱۹

مسجد؛ محل خودسازی

در معارف اسلامی، مسجد مکان خودسازی است. "فِيهِ رِجَالٌ يُحِبُّونَ أَنْ يَتَطَهَّرُوا ۚ وَاللَّهُ يُحِبُّ الْمُطَّهِّرِينَ" مفسرین ذیل این آیه توضیح داده‌اند که "مسجد" محل تطهیر است. هم‌چنین مساجد، «عالِم محور» هستند؛ یعنی مسجد بدون عالم به درد نمی‌خورد. مسجد بودنِ مسجد به عالم داشتن است. هر کجا که محوریت با عالم نبوده، و در هر شهری که مساجد و حوزه‌های ضعیفی داشته، پاتوق‌های روشن‌فکریِ التقاطی و دگراندیشی‌ها فراوان شده! امام خامنه‌ای: 《ملت ایران باید مساجد را مغتنم بشمارد و پایگاه معرفت و روشن بینی و روشنگری و استقامت ملی به حساب آورند... بنابراین مسجد، هم مدرسه است، هم دانشگاه، هم مرکز تفکّر و تأمل، هم مرکز تصفیه روح، هم مرکز خلوص و مرکز اتّصال بنده به خداست.》 ۱۳۷۵/۱۰/۱۹

مسجد؛ محل تواصی

فرهنگ اسلامی می‌گوید اگر صد کار خوب هم کردی، مسجد را از دست نده! [مثلاً] بسیجی بودنِ سازمان بسیج دلیل نمی‌شود که به مسجد نیایم. این از تدبیر امام(ره) بود که به بسیج، این جوان‌های پر شور و انقلابی، گفت پایگاه‌هایشان را در مسجد قرار بدهند. چه فایده‌ای دارد؟ 《وَتَوَاصَوْا بِالْحَقِّ وَتَوَاصَوْا بِالصَّبْرِ》فضای مسجد، بچه‌های بسیجی را مدیریت می‌کند تا منحرف نشوند. فضای بچه‌های بسیجی هم مانع از آن می‌شود که فضای مسجدی کِرِخت و پیرمردی بشود.

[1] صحیفه امام، جلد ۱۵، صفحه ۱۳- سخنرانی در جمع روحانیون تهران [۱۰ تیر ۶۰]